Een (Sombere) Geschiedenis van het Legen van Ons Huis
Het begrip van biodiversiteit als planetaire grens is de afgelopen decennia aanzienlijk geëvolueerd. Wetenschappers hebben geleidelijk erkend dat biologische diversiteit niet alleen een milieuzorg is, maar een fundamentele beperking voor menselijke activiteiten. Deze erkenning begon met de introductie van het planetaire grenzen-raamwerk door het Stockholm Resilience Centre.
Gedurende deze periode is biodiversiteitsverlies dramatisch versneld met industrialisatie en blijft verslechteren. Bewijs toont aan dat er van 1992 tot 2014 een daling van ongeveer 40% was in de waarde van natuurlijk kapitaal per persoon wereldwijd.
De Staat van de Ark
De huidige toestand van biodiversiteitsverlies schetst een zorgwekkend beeld voor mondiale ecosystemen. We hebben de planetaire grens voor biosfeerintegriteit al overschreden, met huidige uitstervingspercentages die meer dan 100 uitstervingen per miljoen soortjaren bereiken—minstens tien keer hoger dan de veilige limiet.
Menselijke activiteiten sturen deze ongekende effecten op biodiversiteit via vijf belangrijke milieudrukken: habitatverlies en -degradatie, invasieve soorten, overexploitatie, vervuiling en klimaatverandering. Landbouw komt naar voren als de dominante drijver van biodiversiteitscollaps.
De economische implicaties van deze afname zijn substantieel, met de impact van biodiversiteitsverlies geschat op US$10 biljoen per jaar. Ter illustratie: afnemende bijenpopulaties bedreigen gewassen ter waarde van meer dan US$235 miljard per jaar.
De Cascaderende Aftelling: Wat Komt Er
De trajectorie van biodiversiteitsverlies wijst naar versnellende afname zonder significante interventie. Het IPBES wereldwijde beoordelingsrapport projecteert het verlies van één miljoen soorten in de komende decennia.
Naarmate we dieper de 21e eeuw ingaan, wordt verwacht dat klimaatverandering de primaire drijver van biodiversiteitsverlies wordt. De interacties tussen klimaatverandering en biosfeerintegriteit creëren een gevaarlijke feedbackloop. De menselijke gezondheidsdimensie van biodiversiteitsverlies zal steeds significanter worden via meerdere paden, inclusief verhoogd risico op toekomstige pandemieën.
Uitdagingen op Weg naar Herstel
Het aanpakken van biodiversiteitsverlies brengt verschillende onderling verbonden uitdagingen met zich mee. Het waarderen van ecosysteemdiensten blijft uiterst moeilijk. De druk om een groeiende bevolking te voeden creëert spanning tussen landbouwuitbreiding en habitatbeschermingsbehoeften.
De multidimensionale aard van biodiversiteitsbedreigingen compliceert oplossingen, aangezien de vijf drijvers van biodiversiteitsverlies op complexe manieren interageren, waardoor geïsoleerde interventies ineffectief worden.
Hoe We het Net Repareren
Ondanks deze significante uitdagingen bestaan er veelbelovende kansen om biodiversiteitsverlies aan te pakken. Uitbreiding van beschermde gebieden biedt substantiële biodiversiteits- en klimaatvoordelen. Connectiviteit tussen beschermde gebieden via ecologische corridors kan de effectiviteit van natuurbehoud verbeteren.
Het economische domein biedt transformatiepotentieel via het concept van “biodiversiteitseconomie” dat de bijdragen van de natuur waardeert. Natuurbehoudsucces erkent steeds meer het belang van inheemse kennis en lokale gemeenschapsparticipatie.
De Rol van Biodiversiteit in een Veilige en Rechtvaardige Ruimte
Biodiversiteitsverlies illustreert de centrale premisse van Donut Economie—dat het overschrijden van planetaire grenzen de sociale fundamenten ondermijnt die nodig zijn voor menselijk welzijn. Wanneer biodiversiteitsverlies zijn grens overschrijdt, beïnvloedt het direct meerdere sociale fundament-elementen waaronder voedselzekerheid, gezondheid en water.
Het donut-raamwerk onthult hoe biodiversiteitsbehoud tegelijkertijd meerdere Duurzame Ontwikkelingsdoelen adresseert: Leven op Land (SDG 15), Leven in Water (SDG 14), Klimaatactie (SDG 13) en meer.
Waarom Nu Handelen de Enige Optie Is
Biodiversiteitsverlies vertegenwoordigt een van de meest ernstig overschreden planetaire grenzen, met verstrekkende gevolgen voor ecologische stabiliteit en menselijk welzijn. Het omkeren van biodiversiteitsverlies vereist transformatieve veranderingen in economische, landbouw- en natuurbehoudsystemen.