باغ غیرممکن هیزل کریک
در معدن هیزل کریک پنسیلوانیا، ۱۷۲ گونه پرنده اکنون در جایی که زمانی زمین بایر بود، رشد میکنند، از جمله سسکهای بالطلایی در معرض خطر که جمعیتهای زادآوری دارند12. خفاشهای ایندیانا، که از سال ۱۹۶۷ در فهرست گونههای در معرض خطر قرار دارند، کلونیهای مادری را در چاههای معدن متروکه ایجاد کردهاند1. ماهی قزلآلای جویباری شرقی در نهرهایی شنا میکند که زمانی به دلیل زهکشی اسیدی نارنجی رنگ بودند. این داستانی در مورد امید انتزاعی نیست. این یک بهبود اکولوژیکی مستند در زمینی است که استخراج صنعتی آن را به حال خود رها کرده بود تا بمیرد.
در سطح جهانی، بیش از ۱.۱ میلیون هکتار از زمینهای آسیبدیده از معدن بازسازینشده باقی مانده است و نرخ تخریب جدید همچنان از بازسازی پیشی میگیرد3. با این حال، تحقیقات بررسیشده توسط همتایان نشان میدهد که بازسازی این زمین بایر میتواند تا ۱۳.۹ تن دیاکسید کربن در هر هکتار در سال جذب کند و بدهیهای زیستمحیطی را به مخازن کربن و پناهگاههای تنوع زیستی تبدیل کند4.
در چارچوب اقتصاد دونات، بازسازی معدن مستقیماً به تغییر سیستم زمین میپردازد، یکی از نه مرز سیارهای که بشریت قبلاً از آن عبور کرده است. ارزیابی سال ۲۰۲۳ مرکز تابآوری استکهلم تأیید میکند که تبدیل زمین در دهه ۱۹۹۰ از آستانه ایمن خود عبور کرده و در وضعیت خطرناکی باقی مانده است، به طوری که تنها ۶۰ درصد از پوشش جنگلی جهانی اولیه در برابر مرز ایمن ۷۵ درصد باقی مانده است5. معدنکاری مستقیماً در این امر نقش داشته است: بین سالهای ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۰، فعالیتهای معدنی باعث از دست رفتن ۱.۴ میلیون هکتار پوشش درختی شد و سالانه حدود ۳۶ میلیون تن معادل دیاکسید کربن آزاد کرد6.
اما شواهد همچنین نشان میدهد که چه چیزی ممکن است. از منطقه زغالسنگ آپالاشیا تا جنگلهای جارا در استرالیا و فلات تبت-چینگهای در چین، پروژههای بازسازی موفقیتهای قابل اندازهگیری را ثبت میکنند. گونهها در حال بازگشت هستند، کربن در حال انباشته شدن است و اکوسیستمها در حال کار هستند. کنوانسیون مبارزه با بیابانزایی سازمان ملل متحد (UNCCD) تخمین میزند که تا ۴۰ درصد از سطح زمین اکنون تخریب شده است و ۳.۲ میلیارد نفر را تحت تأثیر قرار داده است7. با این حال، ۲ میلیارد هکتار به طور بالقوه قابل بازسازی است8.
این تحلیل شواهد را از طریق لنز مرز سیارهای تبدیل زمین بررسی میکند: مقیاس مشکل، موفقیتهای مستند بازسازی، علم جذب کربن، نتایج تنوع زیستی، فناوریهای توانمندساز و محدودیتهای صادقانه.
مرزی که قبلاً از آن عبور کردهایم
تغییر سیستم زمین به عنوان یک “مرز اصلی” در چارچوب مرزهای سیارهای عمل میکند، به این معنی که عبور از آن به سایر فرآیندهای سیستم زمین سرایت میکند5. آستانه ایمن مستلزم آن است که ۷۵ درصد از پوشش جنگلی جهانی اولیه دستنخورده باقی بماند؛ سطوح فعلی تقریباً ۶۰ درصد است که کسری ۱۵ درصدی را نشان میدهد5. هفت مورد از هشت زیستبوم جنگلی اصلی اکنون به طور جداگانه از آستانههای منطقهای خود عبور کردهاند و جنگلهای استوایی در آسیا و آفریقا بالاترین نرخ تخریب را نشان میدهند6.
سهم معدنکاری در این تجاوز قابل توجه است اما اغلب نادیده گرفته میشود. نزدیک به ۹۰ درصد از دست رفتن جنگلهای مرتبط با معدنکاری تنها در یازده کشور متمرکز شده است: اندونزی، برزیل، روسیه، ایالات متحده، کانادا، پرو، غنا، سورینام، میانمار، استرالیا و گویان6. شاخص شرکتهای معدنی ESG ثبت کرد که در سال ۲۰۲۳، تنها ۵۳۶۹ هکتار بازسازی شده است در حالی که ۱۰۴۸۲ هکتار به تازگی تخریب شده است، که یک ضرر خالص است که سالانه تشدید میشود3.
فراتر از معدنکاری فعال، موجودی زمینهای صنعتی تخریبشده خیرهکننده است: تخمین زده میشود که ۵ میلیون سایت صنعتی متروکه (براونفیلد) در سطح جهان نیاز به اصلاح دارند، از جمله بیش از ۳۴۰,۰۰۰ در اتحادیه اروپا، بیش از ۴۵۰,۰۰۰ در ایالات متحده و ۲.۶ میلیون هکتار زمین صنعتی متروکه در چین9. تخریب زمین تقریباً ۲۳ درصد از کل انتشار خالص گازهای گلخانهای انسانی را تشکیل میدهد و مستقیماً هم تغییرات آب و هوایی و هم از دست رفتن تنوع زیستی را تسریع میکند7.
عبور از مرز تبدیل زمین مستقیماً به بنیاد اجتماعی دونات نیز متصل میشود. UNCCD گزارش میدهد که تخریب ۳.۲ میلیارد نفر را تحت تأثیر قرار میدهد و سالانه ۱۰۰ میلیون هکتار زمین سالم اضافی بین سالهای ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۹ از بین رفته است7. جوامع وابسته به زمینهای تخریبشده با فشارهای ترکیبی بر امنیت غذایی، دسترسی به آب و فرصتهای اقتصادی (ابعاد بنیاد اجتماعی که حلقه داخلی دونات را تشکیل میدهند) روبرو هستند.
با این حال، همان دادههایی که مشکل را آشکار میکند، فرصت را نیز روشن میکند. IUCN و مشارکت جهانی در بازسازی چشمانداز جنگلی تخمین میزنند که بیش از ۲ میلیارد هکتار از زمینهای تخریبشده در سطح جهان قابل بازسازی است و ۱.۵ میلیارد هکتار برای بازسازی موزاییکی که ترکیبی از ذخایر حفاظتشده، جنگلهای در حال بازسازی و کشاورزی پایدار است، مناسب است8. چالش بن هدفی را برای بازسازی ۳۵۰ میلیون هکتار تا سال ۲۰۳۰ تعیین کرده است و بیش از ۲۱۰ میلیون هکتار قبلاً متعهد شدهاند8. در صورت تحقق، این میتواند سالانه ۱.۷ گیگاتن معادل دیاکسید کربن را جذب کند و در عین حال ۹ تریلیون دلار منافع خدمات اکوسیستمی ایجاد کند8.
جنگلهای آپالاشیا دوباره برمیخیزند
گستردهترین مستندات تبدیل معدن به اکوسیستم در جهان در سراسر میدانهای زغالسنگ آپالاشیا در شرق ایالات متحده در حال وقوع است. ابتکار احیای جنگلهای منطقهای آپالاشیا (ARRI)، که در سال ۲۰۰۴ تأسیس شد، ۱۸۷ میلیون درخت را در بیش از ۱۱۰,۰۰۰ هکتار از معادن روباز سابق با استفاده از رویکرد احیای جنگل، روشی که ترکیبی از شخمزنی عمیق خاک با کاشت درختان پهنبرگ بومی است، کاشته است1011.
علم پشت این تحول قانعکننده است. تحقیقات بررسیشده توسط همتایان از دانشگاه کنتاکی نشان میدهد که زمینهای معدنی جنگلکاریشده ۱۳.۹ تن دیاکسید کربن در هر هکتار در سال جذب میکنند (شامل ۱۰.۳ تن در زیستتوده گیاهی و ۳.۷ تن در انباشت کربن خاک)4. مقایسه با احیای متعارف بسیار بارز است: علفزارهای فشردهای که زمانی بازسازی معدن استاندارد را نشان میدادند، تنها ۱۴ درصد کربن جنگلهای قبل از استخراج را نگه میدارند4. در ۵۰ سال پس از بازسازی، سایتهای جنگلکاریشده حاوی سه برابر کربن کل بیشتر نسبت به احیای علفزار هستند4.
با ۳۰۴,۰۰۰ هکتار موجود برای جنگلکاری در سراسر منطقه معدنکاری جنوب آپالاشیا، این منطقه میتواند تخمین زده شود که ۵۳.۵ میلیون تن کربن را طی ۶۰ سال جذب کند4. سازمان غیرانتفاعی گرین فارستز ورک (Green Forests Work) به عنوان یک شریک اصلی اجرا ظاهر شده است و به نرخ بقای درختان ۹۰ درصد دست یافته و دو برابر شدن تنوع گونهها را از ۴۵ گونه گیاهی قبل از کاهش تراکم خاک به بیش از ۱۰۰ گونه پس از آن ثبت کرده است10.
موفقیت هیزل کریک اوج این رویکرد را نشان میدهد: دههها بازسازی که منجر به تولید بیش از ۴۵۰ گونه گیاهی بومی، ۲۴ گونه ماهی از جمله ماهی قزلآلای جویباری شرقی و ۱۴ گونه فهرستشده در قانون گونههای در معرض خطر شده است12. این سایت نشان میدهد که بازسازی صرفاً بهبود زیباییشناختی نیست. این نشاندهنده بهبود اکولوژیکی واقعی با مزایای قابل اندازهگیری کربن و تنوع زیستی است که به بازگرداندن بشریت به فضای عملیاتی امن کمک میکند.
از گودالهای زغالسنگ تا سرزمین دریاچهها
در منطقه لوساتیا در شرق آلمان، یک دگردیسی در مقیاس چشمانداز نشان میدهد که سیاست مصمم و سرمایهگذاری بلندمدت چه چیزی میتواند به دست آورد. حوضه زغالسنگ قهوهای زمانی ۲۰۰ میلیون تن زغالسنگ سالانه در اوج تولید در سال ۱۹۸۸ تولید میکرد و ۷۵,۰۰۰ نفر را به کار میگرفت12. پس از اتحاد مجدد آلمان، تعطیلی معادن اقتصاد منطقه را ویران کرد اما امکاناتی را برای اختراع مجدد اکولوژیکی باز کرد.
از سال ۱۹۹۰، شرکت بازسازی عمومی LMBV (با بودجه ۷۵ درصد توسط دولت فدرال و ۲۵ درصد توسط دولتهای ایالتی) ۸۲,۰۰۰ هکتار از زمینهای معدنی سابق را بازسازی کرده است1213. این شامل ۳۱,۰۰۰ هکتار جنگل جدید و ایجاد تقریباً ۳۰ دریاچه مصنوعی به مساحت ۱۴,۰۰۰ هکتار سطح آب است1214. نه دریاچه اکنون توسط کانالهای قابل کشتیرانی به هم متصل شدهاند و یک چشمانداز تفریحی پیوسته ۷,۰۰۰ هکتاری را تشکیل میدهند که سالانه ۷۹۳,۰۰۰ اقامت شبانه توریستی ایجاد میکند1215.
بازسازی جنگل جارا آلکوا در استرالیا شاید نشاندهنده علمیترین برنامه بازسازی معدن در جهان باشد. از سال ۱۹۶۳، آلکوا به تدریج ذخایر بوکسیت را در جنگل جارا شمالی استرالیای غربی استخراج و بازسازی کرده است و سالانه حدود ۶۰۰ هکتار پاکسازی، استخراج و بازسازی میشود1617. این برنامه از سال ۲۰۰۱ به ۱۰۰ درصد غنای گونههای گیاهی هدف دست یافته است (از ۶۵ درصد در سال ۱۹۹۱)، و ۱۰۰ درصد گونههای پستانداران و تقریباً ۹۰ درصد پرندگان و خزندگان به مناطق بازسازیشده بازگشتهاند1718. در مجموع ۱,۳۵۵ هکتار به طور رسمی گواهی شده و به ایالت بازگردانده شده است که بزرگترین بازگرداندن بازسازی معدن در تاریخ استرالیا است17.
در فلات تبت-چینگهای چین، معدن زغالسنگ جیانگکانگ موفقیت بازسازی را در محیطهای شدید نشان میدهد19. با فعالیت در ارتفاع ۳,۵۰۰-۴,۵۰۰ متری با فصل رشد تنها ۹۰ روز و پرمافراست که تا عمق ۶۲-۱۷۴ متر امتداد دارد، تلاشهای اولیه بازسازی تنها به ۵۰ درصد پوشش گیاهی دست یافت. یک رویکرد تجدید نظر شده که از سال ۲۰۲۰ آغاز شد (ترکیب غربالگری سنگ باطله، اصلاح ارگانیک با کود گوسفند و کاشت چمن آلپاین بومی) تا سال ۲۰۲۴ به پوشش گیاهی ۷۷-۸۰ درصد دست یافت که با سطوح پسزمینه طبیعی مطابقت دارد19.
معدن دامودا در میدان زغالسنگ جاریا در هند دادههای کربن دقیقی را از جهان در حال توسعه ارائه میدهد: یک بازسازی هشت ساله مجموع ذخایر کربن را ۳۰.۹۸ تن در هکتار اندازهگیری کرد که نشاندهنده ۱۱۳.۶۹ تن دیاکسید کربن جذب شده در هر هکتار است20.
ریاضیات کربن برای زمین بایر
شواهد علمی در مورد جذب کربن از زمینهای بازسازیشده در مقابل تخریبشه بدون ابهام است. زمین تخریبشده و بایر تقریباً کربن صفر یا منفی انباشته میکند، در حالی که بازسازی فعال به طور چشمگیری این مسیر را معکوس میکند420.
احیای جنگل در زمینهای معدنی بالاترین نرخهای مستند را به دست میآورد و طبق مطالعات بررسیشده آپالاشیا سالانه ۱۳.۹ تن دیاکسید کربن در هر هکتار جذب میکند4. جنگلهای کاشتهشده استوایی میتوانند در ۲۰ سال اول سالانه به ۴.۵-۴۰.۷ تن دیاکسید کربن در هر هکتار دست یابند21. بازسازی علفزار با تنوع بالا ۱.۹-۲.۶ تن در سال جذب میکند، نرخهایی که با گذشت زمان و انباشت کربن خاک شتاب میگیرد21.
مقایسه با حالتهای جایگزین زمین بسیار بارز است. خاکهای زراعی معمولاً ۲۰-۶۷ درصد از کربن خاک اصلی خود را از دست دادهاند که نشاندهنده از دست رفتن تاریخی جهانی حدود ۱۳۳ میلیارد تن کربن از زمان شروع کشاورزی است21. خاکهای کشاورزی تخریبشه به طور بالقوه میتوانند ۵۰-۶۶ درصد از این از دست رفتن تاریخی را از طریق مدیریت فعال بازیابی کنند که معادل ۴۲-۷۸ میلیارد تن کربنی است که میتواند جذب شود21.
رویکرد بازسازی اهمیت زیادی دارد. یک تحلیل در سال ۲۰۲۴ نشان داد که بازسازی طبیعی کمکی در ۴۶ درصد از مناطق مناسب مقرونبهصرفهتر از کاشت فعال است، با میانگین حداقل قیمت کربن ۶۰ درصد پایینتر (۶۵.۸ دلار در مقابل ۱۰۸.۸ دلار در هر تن معادل دیاکسید کربن)21. بازسازی طبیعی میتواند ۱.۶-۲.۲ برابر کربن بیشتری نسبت به کاشت در قیمتهای مختلف کربن جذب کند و مقادیر پیشفرض IPCC نرخهای بازسازی طبیعی را ۳۲ درصد در سطح جهان و ۵۰ درصد در مناطق استوایی دستکم میگیرد21. استفاده از ترکیبی بهینه از روشها میتواند تقریباً ۴۰ درصد کربن بیشتری نسبت به هر رویکرد به تنهایی جذب کند21.
زمان نیز مهم است. انباشت کربن خاک بلافاصله آغاز میشود اما به طور قابل توجهی بین سالهای ۱۳-۲۲ برای بازسازی علفزار شتاب میگیرد و در ۴۰-۶۰ سال برای جنگلها به تعادل میرسد22. یک تحلیل فراتحلیلی جهانی نشان داد که بازسازی طبیعی پس از ۴۰ سال از بازسازی فعال بهتر عمل میکند و جنگلها ۷۲ درصد کربن آلی خاک بالاتری را تحت بازسازی طبیعی در بازههای زمانی طولانیتر نشان میدهند22. پیامد: شروع بازسازی اکنون مزایای ترکیبی را برای دههها ایجاد میکند.
خفاشها در چاههای معدن
فراتر از کربن، سایتهای معدنی بازسازیشه ظرفیت قابل توجهی برای بهبود تنوع زیستی نشان میدهند و گاهی اوقات از نظر اکولوژیکی ارزشمندتر از مناظر تخریبشه اطراف میشوند. یک تحلیل فراتحلیلی جهانی نشان داد که بازسازی تنوع زیستی را به طور متوسط ۲۰ درصد در مقایسه با سایتهای تخریبشه افزایش میدهد، اگرچه سایتهای بازسازیشه تقریباً ۱۳ درصد کمتر از سطوح تنوع زیستی اکوسیستم مرجع باقی میمانند22.
چشمگیرترین نتایج از پروژههای بلندمدت ناشی میشود. بازسازی جنگل جارا آلکوا نرخ بازگشت پستانداران را ۱۰۰ درصد ثبت کرده است، به طوری که گونههایی از جمله کانگوروهای خاکستری غربی، صاریغهای دمقلمویی و آنتکینوسهای پاکزرد جنگل بازسازیشه را دوباره مستعمره میکنند1718. تحلیل تنوع ژنتیکی نشان میدهد که جمعیتهای بازسازیشه با جمعیتهای جنگلی استخراجنشده مطابقت دارند، که با توجه به تخریب کامل زیستگاه در طول معدنکاری، بهبودی قابل توجه است18.
سازههای معدنی متروکه خود زیستگاه حیاتی را فراهم میکنند که مناظر طبیعی نمیتوانند تکرار کنند. بیست و نه گونه از ۴۵ گونه خفاش ایالات متحده برای استراحت، خواب زمستانی یا کلونیهای مادری به معادن متکی هستند. چاههای معدن دما و رطوبت پایداری را که گونههای غارزی نیاز دارند، ارائه میدهند23. در هیزل کریک، خفاشهای ایندیانا کلونیهای مادری را در کارهای متروکه ایجاد کردهاند، در حالی که “دروازههای خفاش” دسترسی حیات وحش را حفظ میکنند و در عین حال ایمنی عمومی را تضمین میکنند12. زیرساختی که زمانی منابع را استخراج میکرد، اکنون پناهگاه گونههای در معرض خطر است.
برخی از سایتهای بازسازیشه وضعیت حفاظت رسمی دریافت کردهاند. ذخیرهگاه بازسازی خشک استرالیا (۶۰ کیلومتر مربع زیستگاه حصارکشیشه در زمینهای معدنی سابق) با موفقیت چهار گونه پستاندار منقرضشه محلی را دوباره معرفی کرده است و در عین حال به سه برابر تراکم پستانداران کوچک زمینهای حصارکشینشده اطراف دست یافته است18. تالاب کونچالی شیلی، در زمین شرکت معدنی سابق، در سال ۲۰۰۴ به تالاب رامسر با اهمیت بینالمللی تبدیل شد18.
تحقیقات توالی اکولوژیکی از مناطق استخراج زغالسنگ چک نشان میدهد که غنای گونهای به طور مداوم با سن سایت افزایش مییابد و سایتهای توالی خودبهخودی اغلب تنوع زیستی بالاتری نسبت به سایتهای احیاشده فنی را پشتیبانی میکنند22. این یافته نشان میدهد که رویکردهای “مداخله کمتر” گاهی اوقات ممکن است از مدیریت فشرده بهتر عمل کنند، اگرچه احیای فنی برای سایتهای آلوده که نیاز به اصلاح دارند ضروری باقی میماند.
پهپادها، قارچها و محدودیتهای سخت
نوآوری کارایی بازسازی را متحول میکند، اگرچه ارزیابی واقعبینانه مستلزم تمایز فناوریهای اثباتشه از ادعاهای بازاریابی است.
فناوری بذرپاشی با پهپاد نوید شتاب چشمگیری را میدهد. شرکتهایی مانند ماست ریفورستیشن (Mast Reforestation) و فلش فارست (Flash Forest) میتوانند غلافهای بذر را با نرخ ۱۰,۰۰۰-۴۰,۰۰۰ در روز در مقابل نرخ کاشت دستی ۸۰۰-۱,۰۰۰ درخت در روز مستقر کنند24. بازسازی تیس (Thiess Rehabilitation) استرالیا به ۴۰-۶۰ هکتار در روز بذرپاشی با پهپاد در مقابل ۲۰ هکتار با روشهای سنتی دست یافت، با دقت نقشهبرداریشه با GPS که امکان دسترسی به شیبهای تند غیرقابل دسترسی برای کاشکاران دستی را فراهم میکند24.
با این حال، نرخ بقا داستان هوشیارتری را بیان میکند. ارزیابیهای انتقادی بقای بذر ۰-۲۰ درصد از بذرهای پرتابشه توسط پهپاد را گزارش میدهند که بسیار کمتر از ادعاهای جوانهزنی ۸۰ درصد در مواد بازاریابی است24. خدمات جنگلداری ایالات متحده خاطرنشان میکند که “بقا و هزینهها در مقایسه با کاشت دستی بهینه نبوده است”24. بذرپاشی با پهپاد به عنوان مکمل، نه جایگزین، برای روشهای سنتی بهترین عملکرد را دارد. این برای زمینهای غیرقابل دسترسی و پوشش اولیه سریع ارزشمند است، اما به تنهایی برای استقرار جنگل کافی نیست.
زیستپالایی رویکردهای با فناوری پایینتر اما اثباتشه را برای سایتهای آلوده ارائه میدهد. گیاهان بیشانباشتگر (خردل، شاهی آلپ، صنوبر، بید) میتوانند فلزات سنگین را از خاک استخراج کنند و آلایندهها را در زیستتوده قابل برداشت متمرکز کنند25. قارچپالایی با استفاده از قارچهای پوسیدگی سفید به ۸۰-۹۸ درصد تخریب رنگهای مصنوعی و بیش از ۹۰ درصد حذف PCB در شرایط کنترلشه دست مییابد25. این رویکردهای بیولوژیکی ۲-۳ برابر کندتر از اصلاح متعارف هستند اما بسیار مقرونبهصرفهتر هستند25.
کاربرد بیوچار نتایج را در خاکهای تخریبشه به طور چشمگیری بهبود میبخشد، ظرفیت نگهداری آب، حفظ مواد مغذی و فعالیت میکروبی را افزایش میدهد در حالی که فلزات سنگین را برای کاهش فراهمی زیستی متصل میکند26. تحقیقات نشان میدهد که بیوچار میتواند صدها تا هزاران سال در خاک پایدار بماند و عزل کربن بادوام را فراهم کند26. با این حال، هزینههای ۴۰۰-۲۰۰۰ دلار در هر تن کاربرد در مقیاس بزرگ را محدود میکند26.
DNA محیطی (eDNA) امکان نظارت غیرتهاجمی بر تنوع زیستی از نمونههای آب، خاک و هوا را فراهم میکند و کل جوامع گونهها را به طور همزمان تشخیص میدهد27. رویکردهای ترکیبی ماهوارهای و لیدار اکنون به توافق تقریبی ۹۰ درصد با تخمینهای کربن مبتنی بر میدان در وضوح یک هکتار دست مییابند27. این فناوریهای نظارتی برای مشارکت معتبر در بازار کربن و مبارزه با سبز شویی ضروری هستند.
آنچه بازسازی نمیتواند انجام دهد
اعتراف صادقانه به محدودیتها برای حمایت معتبر ضروری است. بازسازی یک راهحل واقعی آب و هوایی است، اما کامل نیست.
مقیاسهای زمانی طولانی هستند. جنگلها دههها طول میکشد تا به بلوغ برسند و ۵۰-۲۰۰ سال یا بیشتر برای بازیابی پیچیده اکوسیستم زمان نیاز است22. مزایای بازسازی که امروز آغاز میشود برای نوههای ما ترکیب خواهد شد. این کار چندنسلی است.
همارزی کامل اکوسیستم ممکن است هرگز حاصل نشود. تحلیلهای فراتحلیلی به طور مداوم نشان میدهند که سایتهای بازسازیشه به شرایط اکوسیستم مرجع نزدیک میشوند اما به ندرت مطابقت دارند22. در جنگل جارا آلکوا، ارزیابی مستقل بازسازی را تنها ۲ ستاره از ۵ ستاره در برابر اهداف اکوسیستم جنگلی ارزیابی کرد، به طوری که دو سوم گیاهان شاخص به طور قابل توجهی کمتر از حد نمایندگی بودند28. بلوغ درختان بیش از یک قرن طول خواهد کشید تا ویژگیهای اساسی اکوسیستم جنگلهای قدیمی را تولید کند28.
بازسازی نمیتواند جایگزین پیشگیری شود. اگر محرکهای اساسی تخریب بدون کنترل ادامه یابد، بازسازی ناکافی میشود. ده میلیون هکتار جنگل سالانه از بین میرود8. پرداختن به علل ریشهای (مصرف ناپایدار، حکمرانی زیستمحیطی ضعیف، گسترش کشاورزی) در کنار تلاشهای بازسازی ضروری است.
چالشهای فنی ادامه دارد. فلزات سنگین را نمیتوان تجزیه کرد، فقط میتوان مهار، استخراج یا تثبیت کرد25. زهکشی اسیدی معدن از مواد معدنی سولفیدی ممکن است نیاز به تصفیه همیشگی داشته باشد29. برخی از معادن در آفریقای جنوبی با نرخهای فعلی ۸۰۰ سال طول میکشد تا بازسازی شوند29.
اقتصاد کار میکند اما شکافهای مالی عظیم باقی مانده است. هر دلار سرمایهگذاری شده تقریباً ۸ دلار بازده ایجاد میکند8. با این حال، UNCCD تخمین میزند که دستیابی به اهداف بیطرفی تخریب زمین نیازمند سرمایهگذاری ۲.۶ تریلیون دلاری تا سال ۲۰۳۰ است، تقریباً ۱ میلیارد دلار در روز7. بودجه فعلی بسیار کمتر است.
الگوها در سراسر شواهد
در سراسر شواهد، چندین الگو ظاهر میشود که بازسازی زمینهای معدنی را به چارچوب گستردهتر اقتصاد دونات متصل میکند.
اول، مرز تبدیل زمین به عنوان یک نقطه اهرمی عمل میکند. از آنجا که تغییر سیستم زمین به مرزهای آب و هوا و تنوع زیستی سرایت میکند، بازسازی مزایای چند برابری ایجاد میکند. هر هکتار بازسازیشه به بازگرداندن بشریت به فضای عملیاتی امن در ابعاد متعدد به طور همزمان کمک میکند. ۱۳.۹ تن دیاکسید کربن که سالانه در هر هکتار در زمینهای معدنی جنگلکاریشه جذب میشود، هم حذف کربن و هم معکوس کردن تبدیل زمین را در یک مداخله واحد نشان میدهد.
دوم، شواهد تنشی بین سرعت و کیفیت را آشکار میکند. بذرپاشی با پهپاد پوشش سریع اما نرخ بقای ضعیف را ارائه میدهد؛ بازسازی طبیعی نتایج بلندمدت برتر را به دست میآورد اما به دههها زمان نیاز دارد. رویکرد بهینه روشها را ترکیب میکند: کاشت فعال برای استقرار اولیه، بازسازی طبیعی کمکی برای گسترش، و صبر برای توالی اکولوژیکی. هیچ میانبری برای اکوسیستمهای عملکردی وجود ندارد.
سوم، مطالعات موردی از آپالاشیا تا استرالیا و فلات تبت-چینگهای نشان میدهد که رویکردهای خاص زمینه در جایی که فرمولهای عمومی شکست میخورند، موفق میشوند. کود گوسفند که دانههای علف وحشی را در چین معرفی کرد، رویکرد احیای جنگل که برای شرایط آپالاشیا توسعه یافت، بیش از ۵۰ سال مدیریت تطبیقی در جنگل جارا: هر کدام نشاندهنده یادگیری انباشتهای است که نمیتواند به صورت عمده به زمینههای دیگر وارد شود.
چهارم، شکاف بین تعهد و اجرا محدودیت حیاتی باقی مانده است. تعهدات چالش بن از ۲۱۰ میلیون هکتار فراتر رفته است، اما بازسازی واقعی به طور قابل توجهی عقب مانده است. برخی از تعهدات مزارع چوب تجاری را به عنوان “بازسازی” میشمارند، مزارعی که ۴۰ برابر کربن کمتری نسبت به جنگلهای طبیعی ذخیره میکنند8. بازارهای اعتبار کربن با چالشهای اعتبار ناشی از تأیید ناکافی روبرو هستند. علم روشن است؛ اجرا نیست.
در نهایت، قانعکنندهترین الگو تبدیل بدهی به دارایی است. گودالهای زغالسنگ لوساتیا که به سرزمینهای دریاچهای جذب توریست تبدیل میشوند. هیزل کریک که از ۱۷۲ گونه پرنده در جایی که زمانی زمین بایر بود، حمایت میکند. خفاشهای در معرض خطر که چاههای معدن متروکه را مستعمره میکنند. این تحولات شواهدی را ارائه میدهد که حتی آسیبهای صنعتی شدید را میتوان با زمان، سرمایهگذاری و تعهد کافی به سمت عملکرد اکولوژیکی هدایت کرد.
نتیجهگیری
شواهد جمعآوریشه در اینجا از یک یافته روشن حمایت میکند: بازسازی زمینهای تخریبشه (از جمله سایتهای معدنی سابق) یک رویکرد قابل توجه، مقیاسپذیر و مستند برای پرداختن به تجاوز از مرز تبدیل زمین و در عین حال ایجاد مزایای مشترک برای آب و هوا و تنوع زیستی است. این به تنهایی برای حل بحران اکولوژیکی کافی نیست و نمیتواند جایگزین کاهش انتشار گازهای گلخانهای یا حفاظت از اکوسیستمهای دستنخورده شود. اما این سهم معناداری است که شایسته سرمایهگذاری جدی است.
بیش از ۲ میلیارد هکتار زمین تخریبشه به طور بالقوه قابل بازسازی است. نرخهای جذب به ۴-۱۴ تن دیاکسید کربن در هر هکتار در سال در زمینهای بازسازیشه در مقابل تقریباً صفر در زمین تخریبشه میرسد. مطالعات موردی بهبود موفقیتآمیز اکوسیستم را با نتایج قابل اندازهگیری مستند میکنند. هر ۱ دلار سرمایهگذاریشه ۸ دلار بازده ایجاد میکند.
تحقیقات تأیید میکند که زمین تخریبشه پتانسیل بیشتری نسبت به سطح بایر آن نشان میدهد و پروژهها از آپالاشیا تا فلات تبت-چینگهای در حال حاضر نشان میدهند که بازسازی متعهدانه چه چیزی میتواند به دست آورد.